Zoals eerder vermeld was de trip om in KL te geraken best wel een belevenis. En KL zelf is ook een belevenis. De hoofdstad is met zijn anderhalf miljoen inwoners een echte mengelmoes van verschillende culturen. Het is niet dat alle culturen mooi naast elkaar leven. Neen, ze zijn eerder gegroepeerd in wijken (Chinatown, Little India, Little Nepal,...). KL is culureel gezien geen hoogvlieger, maar het is een leuke stad om gewoon op je gemakje rond te lopen en je ogen de kost te geven. Zo kan je de verschillende culturen observeren en in je opnemen. Het meest opvallende zijn misschien wel de verschillende religies die je in de stad (en het land) ziet. De meerderheid lijkt me moslim te zijn, maar dieper in de stad vind je naast de moskee's ook tempels (Boedistische en Hindu) en kerken (katholieke en protestante). En dan hebben we het nog niet gehad over de natuurgodsdiensten die hier ook nog steeds beleden worden in de meer afgelegen geieden van het land.
De Petrona Twin Towers (die na het sneuvelen van de WTC torens in NY, eventjes de hoogste gebouwen in de wereld waren, totdat Taipei 101 die titel overnam) zijn de moeite waard om te bekijken, zowel bij daglicht als in de nacht, ze worden prachtig verlicht! KL Tower, de 267m hoge tv-toren, heeft trouwens ook een schitterend panorama over de stad. Hoewel die niet zo hoog is als de Petronas tweeling kijk je toch op hen neer, aangezien de KL Tower op een kleine heuvel gebouwd is. De lift naarhet observatieplatform doet er ongeveer 58 seconden over om de afstand af te leggen, wat je oren doet 'poppen'.
Over enkele uren vlieg ik met AirAsia naar Londen Stansted en dan met het Brits openbaar vervoer naar Victoria Station waar ik hopelijk zonder al te veel vertraging in een Eurostar naar Brussel-Zuid kan stappen. Als alles meezit ben ik dus morgen rond 17h lokale tijd terug thuis...
En dit is het einde van de reis... :)
De conclusie zal over enkele dagen verschijnen op deze blog, nadat ik de tijd gehad heb om alles eens rustig op een rijtje te zetten en alle foto's rustig op het gemaskse bekeken heb en de daarbij horende herinneringen nog eens heb kunnne overlopen
dinsdag 25 januari 2011
zondag 23 januari 2011
Malaysia
Het is ondertussen al weer een tijdje geleden dat ik nog eens iets geschreven heb, maar das vooral omdat er niet veel te melden viel :)
De afstand tussen Koh Tao en Kuala Lumpur bedraagt zo'n 1000km en heb daar 2 tussenstops gemaakt. Eentje in Hat Yai (Thailand) en eentje in Georgetown (Maleisie). De eerste stop was niet echt de moeite, hoewel ik er toch 3 nachten ben blijven hangen. Vooral om te acclimatiseren aan het subtropische klimaat. Op enkele tempels na is er eigenlijk niet veel te zien in deze stad. Het is het kruispunt voor alle toeristen die over land naar of van Maleisie reizen met de trein en/of bus. Het opmerkelijkste zijn waarschijnlijk de ijssculpturen uit Harbin, China die er te bewonderen zijn. Buiten was het een graad of 30, maar binnenin het gebouw en de tent kwam het kwik niet boven -10. De vraag die je dan stelt is hoeveel energie ze daarvoor nodig hebben...
Georgetown een stad op het eiland Panau Penang, is genoemd naar de vermalige Britse koning. Het interessantse in de stad was het 3-daagse Hindu-festival dat er gehouden werd toen ik er was. Dit was meer geluk dan wijsheid want ik wist echt van nix. Het grote probleem daardoor was een slaapplaats vinden. Maar dat viel al bij al nog wel mee, vooral omdat ik content was met een dorm. De reizigers die hun eigen kamertje wilden hebben, hadden wat minder geluk.
Het hoogtepunt voor mij was het War Museum. (Op Laos na heb ik dus in elk land een militair museum bezocht). Dit museum is gelegen in een voormalig Brits fort dat in de jaren '30 gebouwd was met het oog op WOII. (vergelijk het met het Fort Eben-Emael in Belgie of de Franse Maginot-linie). Zeer knap hoe alles gerestaureerd is geworden.
En voor alle mensen die klagen over de NMBS, kom eens treinrijden in dit deel van de wereld!
Vertragingen van een uur of meer zijn hier geen uitzondering, maar eerder de regel. Soms heb je geluk en krijg je een Engelse uitleg, maar meestal niet. In Butterworth had de trein bijna 3 uur vertraging bij vertrek en 4,5 uur bij aankomst in Kuala Lumpur. Reden: De eerste minister van Maleisie was in Georgetown voor het religieuze festival en dat veroorzaakte een vertraging door alle veiligheidsmaatregelen + daarbovenop had de locomotief ook nog eens technische problemen. Achja je wordt het gewoon :)
Waar ik wel van opkeek was dat de stationchef zich persoonlijk kwam excusren voor de vertraging. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Later heb ik vernomen dat dat niet echt normaal is, maar omdat ik de enige westerse toerist was hebben ze mij een beetje in de watten gelegd (ik had dan eigenlijk liever een drankje gekregen ofzo).
Eens in Kuala Lumpur was het wennen aan het subtropische klimaat, niet echt de hitte want die viel wel mee (30 a 33 graden), het is vooral de vochtigheid die het heel zwaar maakt. Ik denk niet dat ik dat ooit gewoon kan worden...
KL (zoals de stad hier bekend staat) is een kleine metropool waar er eigenlijk veel blanken rondlopen. Het blijkt dat er hier redelijk veel expats werken en nog meer toeristen rondlopen.
De afstand tussen Koh Tao en Kuala Lumpur bedraagt zo'n 1000km en heb daar 2 tussenstops gemaakt. Eentje in Hat Yai (Thailand) en eentje in Georgetown (Maleisie). De eerste stop was niet echt de moeite, hoewel ik er toch 3 nachten ben blijven hangen. Vooral om te acclimatiseren aan het subtropische klimaat. Op enkele tempels na is er eigenlijk niet veel te zien in deze stad. Het is het kruispunt voor alle toeristen die over land naar of van Maleisie reizen met de trein en/of bus. Het opmerkelijkste zijn waarschijnlijk de ijssculpturen uit Harbin, China die er te bewonderen zijn. Buiten was het een graad of 30, maar binnenin het gebouw en de tent kwam het kwik niet boven -10. De vraag die je dan stelt is hoeveel energie ze daarvoor nodig hebben...
Georgetown een stad op het eiland Panau Penang, is genoemd naar de vermalige Britse koning. Het interessantse in de stad was het 3-daagse Hindu-festival dat er gehouden werd toen ik er was. Dit was meer geluk dan wijsheid want ik wist echt van nix. Het grote probleem daardoor was een slaapplaats vinden. Maar dat viel al bij al nog wel mee, vooral omdat ik content was met een dorm. De reizigers die hun eigen kamertje wilden hebben, hadden wat minder geluk.
Het hoogtepunt voor mij was het War Museum. (Op Laos na heb ik dus in elk land een militair museum bezocht). Dit museum is gelegen in een voormalig Brits fort dat in de jaren '30 gebouwd was met het oog op WOII. (vergelijk het met het Fort Eben-Emael in Belgie of de Franse Maginot-linie). Zeer knap hoe alles gerestaureerd is geworden.
En voor alle mensen die klagen over de NMBS, kom eens treinrijden in dit deel van de wereld!
Vertragingen van een uur of meer zijn hier geen uitzondering, maar eerder de regel. Soms heb je geluk en krijg je een Engelse uitleg, maar meestal niet. In Butterworth had de trein bijna 3 uur vertraging bij vertrek en 4,5 uur bij aankomst in Kuala Lumpur. Reden: De eerste minister van Maleisie was in Georgetown voor het religieuze festival en dat veroorzaakte een vertraging door alle veiligheidsmaatregelen + daarbovenop had de locomotief ook nog eens technische problemen. Achja je wordt het gewoon :)
Waar ik wel van opkeek was dat de stationchef zich persoonlijk kwam excusren voor de vertraging. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Later heb ik vernomen dat dat niet echt normaal is, maar omdat ik de enige westerse toerist was hebben ze mij een beetje in de watten gelegd (ik had dan eigenlijk liever een drankje gekregen ofzo).
Eens in Kuala Lumpur was het wennen aan het subtropische klimaat, niet echt de hitte want die viel wel mee (30 a 33 graden), het is vooral de vochtigheid die het heel zwaar maakt. Ik denk niet dat ik dat ooit gewoon kan worden...
KL (zoals de stad hier bekend staat) is een kleine metropool waar er eigenlijk veel blanken rondlopen. Het blijkt dat er hier redelijk veel expats werken en nog meer toeristen rondlopen.
dinsdag 11 januari 2011
Koh Tao
Buiten alle verwachtingen koste het me niet veel moeite om van Chiang Mai in Koh Tao te geraken. Met de nachttrein naar Bangkok, daar had ik geen andere keuze dan een nachtbus naar Chumpon te nemen aangezien alle treinen overvol zaten. Het voordeel van de bus is dat die je afzet aan de pier. Nadeel is dat je om 0300h aan die pier arriveert en de boot vertrekt pas om 0700h. Ik heb me dus nog 4h moeten bezig houden op een pier waar er echt geen bal te beleven valt. Na een bootreis van 2,5h ben ik, samen met een 50tal andere toeristen, op Koh Tao geland. En dan kwam de echte opdracht! De duikschool zoeken :)
Den deze was zo slim om niets van gegevens mee te pakken... Het enige dat ik wist was de naam: Scuba Junction. Gelukkig konden enkele lokale bewoners me de weg wijzen en omdat het best wel warm was heb ik toch maar een taxi genomen om de 2km af te leggen, liever lui dan moe :)
Na het settelen in de houten hut (zonder warm water), even de omgeving verkend, maar op het strand na is er hier niet veel te beleven. Alle horeca-zaken zijn, in vergelijking met de andere Thaise steden, best wel duur. Deels door het toerisme natuurlijk, maar alle grondstoffen (behalve bananen en kokosnoten) moeten geimporteerd worden.
De dag daarop begon de duikcursus. Eerst wat theorie die ik gelukkig kon skippen. Lang leve online cursussen! Mijn 3 medecursisten hadden die mogelijkheid niet en werden verplicht om dagelijks een uurtje tv te zien en enkele theoritische dillema's op te lossen. De tweede dag was het dan zover. Gear up en het water in. Gelukkig niet al te diep voor de eerste keer (2m). Dat was al diep genoeg om te wennen aan het mondstuk, de bril en alle andere onderdelen die noodzakelijk zijn als men langer dan 3 minuten onder water wil blijven en het daarna nog wil verder vertellen.
Dag 3 was het zover: een eerste duik tot 10m. Niet zo evident als ik dacht, vooral het deel waar je moet afdalen in de diepte is best wel 'scairy'. Maar na enkele pogingen lukte het me dan toch. Die eerste diepere duik was een echte openbaring. OK iedereen heeft de National Geographic beelden van het onderwaterleven al gezien. Maar om het met je eigen ogen te zien... WAUW!
Maar al slaag je me dood ik heb geen flauw idee welke vissen ik gezien heb. Het waren in ieder geval geen haaien of walvishaaien :)
De watertemperatuur is hier een aangename 27 graden Celsius. Als ik het me goed herinner is dat maar een beetje kouden dan het water in het zwembad van Kapellen :) Onder water heb ik niet snel last van de koude, maar eens ik mijn hoofd boven water seek, komt het koude gevoel heel snel opzetten.
De 4e en laatste dag van de cursus was no doubt het hoogtepunt. Afdalen en neutraal drijfvermogen bereiken was makkelijker dan de dag voordien, dat maakt het allemaal iets aangenamer. Ik had voor alle veiligheid ook meer gewicht aan mijn loodgordel hangen: 4,8 kg. Ditmaal heb ik wel enkele gekende zeedieren gespot: een blue spotted stingray (rog?), enkele duizenden damsel fishes, yellow tailed barracuda's, sergeant-major fishes, een paar trigger fishes en enkele clownvisjes (bij het grote publiek beter gekend als Nemo).
Na het afleggen van een schriftelijke test ben ik dus SSI OW gecertificieerd. Dit betekent dat ik bij daglicht en vergezeld door een buddy mag duiken tot een diepte van 18m. En om alle duiken te registreren heb ik een eerste dive log ontvangen. Misschien krijg ik dit boekje ooit wel vol met verschillende duiken over de hele wereld. Ik ben dan vooral nieuwsgierig naar de duiklocaties in de Caraiben en Australie. Of de Oosterschelde :)
Om de aangeleerde technieken nog een beetje beter onder de knie te krijgen heb ik de volgende ochtend twee fun dives gemaakt. Het ergste gevoel is nog steeds de afdaling naar de diepte. Eens je dat punt bereikt hebt is het zeer aangenaam om onder water te zijn. Deze twee duiken waren ook een test voor mijn zuurstofgebruik. Ik gebruik namelijk best wel veel zuurstof onder water (ongeveer 150 bar voor 45 minuten). Maar volgens de instructeurs zal dat wel beteren naarmate ik meer duik, ook het extra gewicht dat ik meeneem naar de diepte zal verminderen. Ook deze keer hebben we enkele interessante vissen gezien (de blue spotted stingray, Nemo, groupers, moray eels, lion fish, ...) Het meest opzienbarende waren de zogenaamde swim throughs: dan duik je door een opening in het koraal of de rotsen. Het is toch een redelijk vreemd gevoel om enkele tientallen meters te zwemmen omgeven door het koraal en honderden vissen. Ik vraag me af wat die vissen denken van ons. Stel je voor dat er een of ander levend organisme met een ademhalingsapparaat door onze straten zou lopen. Ik denk dat wij die vreemde wezens nogal snel zouden wegjagen, niet? Maar die vissen negeren ons gewoon of komen nieuwsgierig even kijken om dan snel weg te zwemmen als we uitademen en dus een hoop lawaai maken. Spijtig genoeg heb ik geen foto's om dit te bewijzen :)
Duiken is leuk, maar ik heb ondervonden dat er een paar fysieke problemen zijn die het duiken niet zo leuk maken.
Mijn oren blijven relatief lang last ondervinden van het drukverschil. Mijn (gebroken ?) neus bezorgt me ook problemen bij het dragen van een duikmasker en dan heb ik het nog niet gehad over de regulator die heel de tijd in je mond steekt. In mijn geval is dat niet zo evident.
Maar voor de rest is het wel fun :)
Den deze was zo slim om niets van gegevens mee te pakken... Het enige dat ik wist was de naam: Scuba Junction. Gelukkig konden enkele lokale bewoners me de weg wijzen en omdat het best wel warm was heb ik toch maar een taxi genomen om de 2km af te leggen, liever lui dan moe :)
Na het settelen in de houten hut (zonder warm water), even de omgeving verkend, maar op het strand na is er hier niet veel te beleven. Alle horeca-zaken zijn, in vergelijking met de andere Thaise steden, best wel duur. Deels door het toerisme natuurlijk, maar alle grondstoffen (behalve bananen en kokosnoten) moeten geimporteerd worden.
De dag daarop begon de duikcursus. Eerst wat theorie die ik gelukkig kon skippen. Lang leve online cursussen! Mijn 3 medecursisten hadden die mogelijkheid niet en werden verplicht om dagelijks een uurtje tv te zien en enkele theoritische dillema's op te lossen. De tweede dag was het dan zover. Gear up en het water in. Gelukkig niet al te diep voor de eerste keer (2m). Dat was al diep genoeg om te wennen aan het mondstuk, de bril en alle andere onderdelen die noodzakelijk zijn als men langer dan 3 minuten onder water wil blijven en het daarna nog wil verder vertellen.
Dag 3 was het zover: een eerste duik tot 10m. Niet zo evident als ik dacht, vooral het deel waar je moet afdalen in de diepte is best wel 'scairy'. Maar na enkele pogingen lukte het me dan toch. Die eerste diepere duik was een echte openbaring. OK iedereen heeft de National Geographic beelden van het onderwaterleven al gezien. Maar om het met je eigen ogen te zien... WAUW!
Maar al slaag je me dood ik heb geen flauw idee welke vissen ik gezien heb. Het waren in ieder geval geen haaien of walvishaaien :)
De watertemperatuur is hier een aangename 27 graden Celsius. Als ik het me goed herinner is dat maar een beetje kouden dan het water in het zwembad van Kapellen :) Onder water heb ik niet snel last van de koude, maar eens ik mijn hoofd boven water seek, komt het koude gevoel heel snel opzetten.
De 4e en laatste dag van de cursus was no doubt het hoogtepunt. Afdalen en neutraal drijfvermogen bereiken was makkelijker dan de dag voordien, dat maakt het allemaal iets aangenamer. Ik had voor alle veiligheid ook meer gewicht aan mijn loodgordel hangen: 4,8 kg. Ditmaal heb ik wel enkele gekende zeedieren gespot: een blue spotted stingray (rog?), enkele duizenden damsel fishes, yellow tailed barracuda's, sergeant-major fishes, een paar trigger fishes en enkele clownvisjes (bij het grote publiek beter gekend als Nemo).
Na het afleggen van een schriftelijke test ben ik dus SSI OW gecertificieerd. Dit betekent dat ik bij daglicht en vergezeld door een buddy mag duiken tot een diepte van 18m. En om alle duiken te registreren heb ik een eerste dive log ontvangen. Misschien krijg ik dit boekje ooit wel vol met verschillende duiken over de hele wereld. Ik ben dan vooral nieuwsgierig naar de duiklocaties in de Caraiben en Australie. Of de Oosterschelde :)
Om de aangeleerde technieken nog een beetje beter onder de knie te krijgen heb ik de volgende ochtend twee fun dives gemaakt. Het ergste gevoel is nog steeds de afdaling naar de diepte. Eens je dat punt bereikt hebt is het zeer aangenaam om onder water te zijn. Deze twee duiken waren ook een test voor mijn zuurstofgebruik. Ik gebruik namelijk best wel veel zuurstof onder water (ongeveer 150 bar voor 45 minuten). Maar volgens de instructeurs zal dat wel beteren naarmate ik meer duik, ook het extra gewicht dat ik meeneem naar de diepte zal verminderen. Ook deze keer hebben we enkele interessante vissen gezien (de blue spotted stingray, Nemo, groupers, moray eels, lion fish, ...) Het meest opzienbarende waren de zogenaamde swim throughs: dan duik je door een opening in het koraal of de rotsen. Het is toch een redelijk vreemd gevoel om enkele tientallen meters te zwemmen omgeven door het koraal en honderden vissen. Ik vraag me af wat die vissen denken van ons. Stel je voor dat er een of ander levend organisme met een ademhalingsapparaat door onze straten zou lopen. Ik denk dat wij die vreemde wezens nogal snel zouden wegjagen, niet? Maar die vissen negeren ons gewoon of komen nieuwsgierig even kijken om dan snel weg te zwemmen als we uitademen en dus een hoop lawaai maken. Spijtig genoeg heb ik geen foto's om dit te bewijzen :)
Duiken is leuk, maar ik heb ondervonden dat er een paar fysieke problemen zijn die het duiken niet zo leuk maken.
Mijn oren blijven relatief lang last ondervinden van het drukverschil. Mijn (gebroken ?) neus bezorgt me ook problemen bij het dragen van een duikmasker en dan heb ik het nog niet gehad over de regulator die heel de tijd in je mond steekt. In mijn geval is dat niet zo evident.
Maar voor de rest is het wel fun :)
Abonneren op:
Posts (Atom)